🎲 Węzły Chłonne Na Brzuchu Zdjęcia

W zasadzie węzły chłonne usuwano profilaktycznie w całości. Taką konieczność stwarzała nieprecyzyjna diagnostyka. Jednak kompleksowe wycięcie węzłów znacznie obniża jakość życia chorego, a w sytuacjach braku przerzutów jest wręcz niewskazane. Nowotwór nie rozsiewa się na początku po wszystkich węzłach, od razu i w całości.

Chłoniaki to nowotwory złośliwe wywodzące się z białych krwinek. Objawy chłoniaków bywają niespecyficzne: mogą nimi być np. uczucie zmęczenia, nocne poty czy niewyjaśniony spadek masy ciała. Jeżeli dochodzi do tego powiększenie węzłów chłonnych, konieczne jest odwiedzenie lekarza – może to być spowodowane właśnie chłoniakiem. Jakie mogą być inne objawy chłoniaków i na czym polega leczenie tych schorzeń – dlaczego czasami lekarze odwlekają moment rozpoczęcia terapii u pacjenta z chłoniakiem? Spis treściChłoniaki - rodzajeChłoniaki - przyczynyChłoniaki - pierwsze objawy są niespecyficzneChłoniaki - objawy bardziej specyficzneChłoniaki - diagnostykaChłoniaki - stopień zaawansowania chorobyChłoniaki - leczenieChłoniaki - rokowania Chłoniak (ang. lymphoma) to choroba nowotworowa, której punktem wyjścia są komórki układu chłonnego, czyli białe krwinki. Schorzenia należące do tej grupy wywodzą się najczęściej z limfocytów B, rzadziej z limfocytów T oraz komórek cytotoksycznych (NK). Każdy chłoniak jest nowotworem złośliwym, jedne jednak z nich cechują się stosunkowo łagodnym przebiegiem, inne zaś są zdecydowanie bardziej agresywnymi chorobami. Chłoniaki nie są - przynajmniej w Polsce - wyjątkowo często występującymi nowotworami. Według danych Krajowego Rejestru Nowotworów, dotyczących 2010 roku, spośród wszystkich zachorowań na nowotwory, chłoniaki stanowiły po około 2,5% zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Jeżeli zaś chodzi o konkretne liczby, to łącznie w 2010 roku w Polsce zdiagnozowano ponad 3,5 tysiąca chłoniaków. W przypadku statystyk dotyczących całego świata, w 2012 roku chorobę należącą do tej grupy rozpoznano u ponad 560 tysięcy pacjentów, w tym samym czasie odnotowano ponad 300 tysięcy spowodowanych przez nie zgonów. Na chłoniaka może zachorować każdy - zarówno młody człowiek, jak i osoba w podeszłym wieku. Nie każdy jednak chory z chłoniakiem cierpi na tę samą chorobę - wyróżnia się bowiem wiele ich odmian. Poradnik Zdrowie: kiedy iść do onkologa? Chłoniaki - rodzaje Podstawowy podział wyróżnia dwa rodzaje chłoniaków: chłoniaka Hodgkina chłoniaki nie-Hodgkina (chłoniaki nieziarnicze) Chłoniak Hodgkina występuje przede wszystkim u ludzi młodych - szczyty zachorowań obserwowane są pomiędzy 20 a 40. rokiem życia oraz po 50. roku życia. Chłoniaki nieziarnicze występują z kolei głównie u starszych pacjentów, mających powyżej 60 lat (tutaj jednak istnieją pewne wyjątki - niektóre z ich typów częściej spotykane są u zdecydowanie młodszych pacjentów). Do grupy chłoniaków nie-Hodgkina zaliczanych jest bardzo dużo jednostek, różniącymi się zarówno tym, od jakich to dokładnie komórek się wywodzą, ale i tym, jaki jest przebieg tych schorzeń. Przykładowymi schorzeniami, zaliczanymi do tej grupy (według Światowej Organizacji Zdrowia), są: chłoniak nieziarniczy grudkowy białaczka włochatokomórkowa białaczka limfoblastyczna B-komórkowa chłoniak strefy brzeżnej chłoniak Burkitta anaplastyczny chłoniak wielkokomórkowy przewlekła białaczka limfocytowa szpiczak plazmocytowy (szpiczak mnogi, choroba Kahlera) ziarniniak grzybiasty makroglobulinemia Waldenströma chłoniak z obwodowych komórek T chłoniak z komórek płaszcza chłoniak rozlany z dużych komórek B Chłoniaki - przyczyny Chłoniaki - podobnie jak i inne nowotwory - rozwijają się wtedy, kiedy to dojdzie do niekontrolowanego namnażania się nieprawidłowych komórek. Wpływ na występowanie chłoniaków mają takie czynniki, jak narażenie na pestycydy i promieniowanie jonizujące niedobory odporności (wynikające czy to ze stosowania leków immunosupresyjnych, czy z zakażenia wirusem HIV) choroby autoimmunologiczne (np. reumatoidalne zapalenie stawów czy celiakia) obciążenia rodzinne (w przypadku, kiedy ktoś w rodzinie cierpiał na chłoniaka, ryzyko wystąpienia tej choroby u jego krewnych jest zwiększone) lokalizacja geograficzna (zaobserwowano, że np. najwięcej przypadków chłoniaka Hodgkina występuje w obrębie Stanów Zjednoczonych, Kanady i w północnej Europie, z kolei w Azji częstość występowania tej jednostki jest zdecydowanie niższa) status socjoekonomiczny (ludzie z wyższym statusem mają większe ryzyko wystąpienia chociażby chłoniaka Hodgkina) wcześniejsze przebycie chemioterapii z jakiegoś powodu (ryzyko chłoniaka jest zwiększone w szczególności wtedy, kiedy chemioterapia była połączona z radioterapią) infekcje (zarówno zakażenia bakteryjne, jak i wirusowe - szczególny związek odnotowuje się pomiędzy zakażeniem wirusem EBV a występowaniem chłoniaka Hodgkina). Chłoniaki - pierwsze objawy są niespecyficzne Chłoniaki doprowadzać mogą do pojawiania się objawów z dwóch różnych kategorii. Pierwszą z nich są niespecyficzne dolegliwości, które mogą być uznawane za objaw całkowicie innych schorzeń. Mowa tutaj o takich problemach, jak gorączka o nieustalonej przyczynie, spadek masy ciała czy nocne poty. Chłoniak a przeziębienie i grypa Chłoniak najczęściej jest mylony z przeciągającym się przeziębieniem lub grypą. Nic dziwnego, w tych przypadkach pojawiają się objawy, takie jak: stan podgorączkowy lub gorączka nocne, zlewające poty zmęczenie, ogólne osłabienie organizmu utrata wagi kaszel, a nawet duszności (gdy chłoniak zlokalizowany jest w klatce piersiowej) niedrożność nosa, wyciek śluzu z nosa (gdy chłoniak zlokalizowany jest w jamie nosowo-gardłowej) swędzenie skóry całego ciała Jeśli objawy te utrzymują się pomimo leczenia, konieczna jest szybka wizyta u lekarza. Jak odróżnić chłoniaka od przeziębienia lub grypy? Przy grypie wysoka temperatura utrzymuje się cały czas, natomiast przy omawianym nowotworze pojawia się i znika (nawet kilkakrotnie w ciągu dnia) bez uchwytnej przyczyny. Już ten objaw powinien wzbudzić naszą podejrzliwość. Poza tym dla chłoniaka charakterystyczny jest suchy i uporczywy kaszel. Taki również pojawia się w przebiegu grypy, ale tylko na początku choroby. W miarę jej rozwoju zmienia się w kaszel mokry. Uwagę powinny zwrócić także zmiany na skórze i grudki podskórne, które nie są charakterystyczne dla grypy czy przeziębienia, a właśnie dla chłoniaka. Ponadto na rozwój nowotworu układu chłonnego mogą wskazywać wodobrzusze i/lub obrzęk kończyn dolnych oraz siniaki lub krwawienia (jeśli jest on zlokalizowany jest w szpiku kostnym, który produkuje komórki krwi). Zarówno w przebiegu chłoniaka, jak i grypy czy innych chorób infekcyjnych dochodzi do powiększenia węzłów chłonnych. Jednak w przebiegu infekcji węzły chłonne są bolesne, najczęściej miękkie, sprężyste i można je przesuwać względem skóry. Dodatkowo skóra nad nimi jest zaczerwieniona i ciepła. Takie węzły chłonne zwykle są dowodem walki organizmu z infekcją. Jeśli jednak węzły chłonne są niebolesne (choć u niektórych pacjentów ból pojawia się po wypiciu alkoholu), powiększone do co najmniej 2 cm, a także twarde, zbite, często zgrupowane w pakietach, skóra nad nimi nie jest zmieniona (nie jest zaczerwieniona lub ciepła), a dodatkowo utrzymują się dłużej niż 2-3 tygodnie, są powody do niepokoju. Wówczas należy zgłosić się do lekarza. Chłoniak a mononukleoza Objawy mononukleozy są bardzo podobne do symptomów chłoniaka. W przebiegu obu chorób pojawiają się: obrzęknięte, twarde węzły chłonne (w pachwinach, pod pachami, na szyi czy pod żuchwą), które powiększają się najczęściej pakietami. Jednak te w przebiegu mononukleozy są wrażliwe na dotyk gorączka - w przypadku "choroby pocałunków" trwa ona nieprzerwanie przez nawet 2 tygodnie. W przebiegu chłoniaka gorączka pojawia się i znika (nawet kilkakrotnie w ciągu dnia) ból brzucha - w przypadku chłoniaka bóle brzucha pojawiają się, gdy chłoniak zlokalizowany jest w żołądku lub jelicie. W przypadku mononukleozy jest on spowodowany powiększeniem śledziony, a więc najczęściej jest zlokalizowany w górnej części jamy brzusznej po lewej stronie (ten objaw występuje u 50 proc. chorych) Ponadto w przebiegu chłoniaka nie pojawiają się inne objawy mononukleozy, takie jak pokryte szarym nalotem migdałki (będące przyczyną nieprzyjemnego, mdłego zapachu z ust) oraz charakterystyczna opuchlizna na powiekach, nasadzie nosa albo łukach brwiowych. Warto wiedzieć, że wirus EBV, który jest przyczyną mononukleozy i który po przebyciu pierwotnego zakażenia pozostaje w organizmie do końca życia, może być odpowiedzialny za rozwój chłoniaka Burkitta. Ryzyko to wzrasta u osób z osłabionym układem odpornościowym, np. u nosicieli wirusa HIV. Chłoniak a atopowe zapalenie skóry Zespół Sézary'ego i erytrodermiczna postać ziarniniaka grzybiastego, czyli odmiany chłoniaka skórnego T-komórkowego, mogą być pomylone z ciężkimi przypadkami atopowego zapalenia skóry. Zarówno w przebiegu chłoniaka skórnego, jak i ciężkiej postaci AZS może dojść do erytrodermii, czyli uogólnionego zajęcia skóry przez chorobę, które przejawia się zaczerwienieniem i złuszczaniem na ponad 90 proc. powierzchni skóry. Ponadto w obu przypadkach pojawia się świąd skóry i może dojść do wypadania włosów. Wyczuwalne są również powiększone węzły chłonne. Jak zatem odróżnić AZS od chłoniaka skóry? Przede wszystkim AZS jest chorobą rozpoznawaną zwykle u dzieci (najczęściej pojawia się u noworodków lub między 6. a 7. rokiem życia). Z kolei chłoniak skóry zwykle pojawia się u osób starszych, często pod ciężką postacią. W związku z tym pacjent z atopowym zapaleniem skóry o późnym początku lub/i ciężkim przebiegu wymaga szczególnej uwagi z przeprowadzeniem diagnostyki wykluczającej/ potwierdzającej rozwój chłoniaka pierwotnie wywodzącego się ze skóry. Poza tym atopowemu zapaleniu skóry często towarzyszy nadwrażliwość lub nietolerancja pokarmowa albo alergia (prawie 50 proc. dzieci cierpiących na AZS choruje równocześnie na astmę oskrzelową lub katar sienny), czego nie obserwuje się w przebiegu chłoniaka. Poza tym u chorych na atopię można odnotować współistnienie zakażeń bakteryjnych, wirusowych lub grzybiczych, co nie jest charakterystyczne dla nowotworu układu chłonnego. Ponadto chłoniaki skóry można pomylić z takimi chorobami skóry, jak: łuszczyca wyprysk kontaktowy alergiczny rybią łuską inne, które objawiają się erytrodermią Chłoniaki - objawy bardziej specyficzne Inne z kolei możliwe objawy chłoniaka są już zdecydowanie bardziej specyficzne i związane są one z obecnością mas nowotworowych. Wśród nich wymieniane są: powiększenie węzłów chłonnych (zazwyczaj mają one wielkość przekraczającą 2 cm, powiększone przez chłoniaka węzły typowo nie bolą, a skóra nad nimi jest niezmieniona; w przebiegu choroby węzły mogą się zrastać w pakiety) dolegliwości związane z nacieczeniem przez chłoniaka różnych narządów (np. bóle brzucha związane z powiększeniem śledziony czy żółtaczka wynikająca z zajęcia wątroby) objawy wynikające z nacieczenia szpiku (np. niedokrwistość). O tym, jakie będą objawy chłoniaka, decyduje kilka czynników - to, w jakim miejscu w organizmie zlokalizowane będą masy guza. Przykładowo u chorych, u których nowotwór umiejscowi się w obrębie klatki piersiowej, występować może duszność, kaszel czy niespecyficzne uczucie ściskania w klatce piersiowej. W przypadku jednego z typów chłoniaka dość interesującym objawem jest ból węzłów chłonnych, który może się pojawiać po… wypiciu alkoholu. Rośnie liczba chorych na chłoniaka. Nowe terapie są jednak wciąż poza zasięgiem polskich pacjentów Chłoniaki - diagnostyka W rozpoznawaniu chłoniaków znaczenie mają zarówno badania laboratoryjne, jak i obrazowe oraz histopatologiczne. Wykonywane są morfologia krwi obwodowej (w której wykryta może zostać niedokrwistość, ale i leukocytoza), a także oznaczenia aktywności dehydrogenazy mleczanowej czy badania mające na celu określenie czynności wątroby i nerek. Niezwykle ważne są badania obrazowe – zazwyczaj początkowo wykonywane są takie badania, jak tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny czy PET-TK, które umożliwiają stwierdzenie tego, czy doszło do rozsiania choroby. Poza już wymienionymi, w diagnostyce chłoniaków niezwykle duże znaczenie mają badania histologiczne i immunohistochemiczne. Mogą być one wykonywane po pobraniu zajętego węzła chłonnego - zalecane jest, aby do badań trafiał nie fragment, a cały węzeł chłonny. Czasami zlecane jest również wykonanie badań szpiku - np. biopsji aspiracyjnej szpiku. U pacjenta z podejrzeniem chłoniaka wykonywane są jednak nie tylko badania, których celem jest potwierdzenie lub wykluczenie diagnozy. Chorym zlecane są również inne analizy - np. echokardiografia czy badania wydolności płuc - których wyniki mają wpływ na planowanie przebiegu leczenia. Chłoniaki - stopień zaawansowania choroby Wszystkie wymienione wcześniej badania są ważne nie tylko dlatego, że pozwalają one na postawienie ostatecznej diagnozy - ich przeprowadzenie umożliwia również określenie, jak bardzo zaawansowana jest choroba pacjenta. Do tego celu stosowana jest tzw. skala Ann Arbor (obecnie zmodyfikowana), która wyróżnia cztery stopnie chłoniaka: stopień I: zajęcie jednego węzła lub jednej grupy przylegających do siebie węzłów lub obecność jednej zmiany pozawęzłowej bez zajęcia węzłów stopień II: zajęcie więcej niż dwóch grup węzłów chłonnych po tej samej stronie przepony lub zmiany w węzłach z zajęciem bliskiego węzłom narządu stopień III: zajęcie węzłów chłonnych po obu stronach przepony lub zajęcie węzłów chłonnych powyżej przepony z jednoczesnym zajęciem śledziony stopień IV: zajęcie narządu pozalimfatycznego z jednoczesnym zajęciem węzłów. Rozszerzenie tej klasyfikacji dotyczy chłoniaka Hodgkina. Tam obok stopnia stosowane są również dwie litery: A i B. Litera A oznacza w tym przypadku, że u chorego nie występują objawy ogólne. Literę B dodaje się do stopnia chłoniaka Hodgkina wtedy, kiedy pacjent zmaga się z którąś z takich dolegliwości, jak gorączka powyżej 38 stopni C bez ustalonej przyczyny, spadek masy ciała przekraczający 10% (który zaszedł w ciągu 6 miesięcy) lub nocne poty. Chłoniaki - leczenie W leczeniu chłoniaków zasadniczo wykorzystywane są dwie metody: chemioterapia oraz radioterapia. Nie wszyscy jednak pacjenci, u których zostanie rozpoznana choroba, od razu otrzymują leczenie. To, czy terapia zostanie rozpoczęta, zależne jest od typu rozpoznanego chłoniaka. Schorzenia z tej grupy można podzielić na trzy grupy: chłoniaki powolne (np. przewlekła białaczka limfatyczna) chłoniaki agresywne (np. chłoniak z komórek płaszcza) chłoniaki bardzo agresywne (np. chłoniak Burkitta). W przypadku pierwszych z wymienionych rozpoznanie nierzadko stawiane jest przypadkowo - pacjenci zwykle są w zaawansowanym wieku i mogą u nich nie występować jakiekolwiek objawy ogólne. Tutaj nierzadko stosowana jest zasada "watch and wait" - polega ona na tym, że pacjent znajduje się pod stałą obserwacją lekarzy, a leczenie wdrażane jest u niego dopiero wtedy, kiedy dojdzie do progresji choroby. W żadnym wypadku takie postępowanie nie jest zaniedbywaniem pacjenta - chłoniaki powolne ciężko całkowicie wyleczyć, dodatkowo leczenie chemioterapią może czasami przynosić więcej negatywnych skutków niż korzyści, dlatego też rozpoczyna się je dopiero wtedy, kiedy rzeczywiście zajdzie taka potrzeba. Zdecydowanie inaczej przebiega zaś leczenie chłoniaków agresywnych i bardzo agresywnych. W ich przypadku terapia rozpoczynana jest jak najszybciej. Tutaj pojawia się jednak dość interesująca zależność: otóż choroby te mogą mieć bardzo szybki przebieg (do znacznego powiększenia węzłów chłonnych dochodzić może w ciągu zaledwie kilku dni), jednakże nierzadko nowotwory te są bardzo wrażliwe na chemioterapię. Chłoniaki - rokowania O tym, jakie będą rokowania pacjenta z chłoniakiem, decyduje typ choroby. Pacjenci z chłoniakami nieziarniczymi o powolnym przebiegu rzadko mają szanse na całkowite wyleczenie - co prawda jest możliwe osiągnięcie u nich stadium remisji, aczkolwiek choroba może nawracać. Warto tutaj jednak podkreślić, że czas przeżycia w przypadku tych chłoniaków, nawet bez leczenia, może sięgać nawet kilkanaście lat od rozpoznania choroby. W przypadku chłoniaków nieziarniczych agresywnych możliwe jest uzyskanie całkowitego wyleczenia u nawet połowy spośród wszystkich chorych. Jeżeli zaś chodzi o chłoniaka Hodgkina, to tutaj odnotowywane są najlepsze efekty terapii: trwałe wyleczenie możliwe jest nawet u 9 na 10 pacjentów, u których zostanie rozpoznana ta choroba. Absolwent kierunku lekarskiego na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu. Wielbiciel polskiego morza (najchętniej przechadzający się jego brzegiem ze słuchawkami w uszach), kotów oraz książek. W pracy z pacjentami skupiający się na tym, aby przede wszystkim zawsze ich wysłuchać i poświęcić im tyle czasu, ile potrzebują. Dziennikarka specjalizująca się w tematyce zdrowotnej, a zwłaszcza obszarach medycyny, ochrony zdrowia i zdrowego odżywiania. Autorka newsów, poradników, wywiadów z ekspertami i relacji. Uczestniczka największej Ogólnopolskiej Konferencji Medycznej "Polka w Europie", organizowanej przez Stowarzyszenie "Dziennikarze dla Zdrowia", a także specjalistycznych warsztatów i seminariów dla dziennikarzy realizowanych przez Stowarzyszenie. Jaka to choroba? Pytanie 1 z 12 Co dolega temu dziecku? Atypowe zapalenie skóry Atopowe zapalenie skóry Atypiczne zapalenie skóry

Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Epidemiologia Przyczyny Czynniki ryzyka Patogeneza Objawy Gradacja Komplikacje i konsekwencje Diagnostyka Co trzeba zbadać? Jak zbadać? Diagnostyka różnicowa Leczenie Z kim się skontaktować? Zapobieganie Prognoza Rola naczyń krwionośnych i naczyń włosowatych limfatycznych polega na wchłanianiu i odwracaniu płynu białkowego z naczyń włosowatych krwi i przywracaniu go do krążenia żylnego. W ramach układu chłonnego w pobliżu naczynia krwionośne dużych żyły zgrupowane węzłów chłonnych (w organizmie człowieka ponad 600) - różowo-szary owalny lub wykształcenia zaokrągloną o 0,5-50mm, również w obszarze śródpiersia - środku piersi gdzie najważniejsze narządów osoby :. Oskrzeli, serca, płuc, tętnic i żył płucnych itp one rodzaj komory filtra chłonnych i stanowić barierę dla wielu infekcji. Zwiększone węzłów chłonnych i limfadenopatia śródpiersia - odpowiedź na patologicznego procesu zachodzącego w płucach, a w badaniach nowotworów złośliwych anatomicznie sąsiednich organów: raka piersi, raka gardła, tarczycy, przewodu pokarmowego. [1], [2], [3], [4], [5] Epidemiologia Według statystyk śródpiersia limfadenopatii występuje u 45% pacjentów. Ponieważ ta choroba wiąże się z takimi diagnozami, jak rak, zapalenie płuc, sarkoidoza, dane dotyczące tych patologii dają wyobrażenie o epidemiologii powiększonych węzłów chłonnych w śródpiersiu. Na świecie ponad 14 milionów ludzi zachorowało na raka płuc, a około 17 milionów rocznie na zapalenie płuc. Sarkoidoza w różnych krajach rozkłada się nierównomiernie, więc w 40 przypadkach na 100. Ludzie identyfikują go w Europie i 1-2 w Japonii. [6], [7], [8], [9], [10], [11], [12] Przyczyny powiększenie węzłów chłonnych śródpiersia Przyczyną powiększenia węzłów chłonnych śródpiersia jest wnikanie do nich drobnoustrojów chorobotwórczych, które aktywują białe krwinki zwalczające infekcję. Podstawowymi w tym przypadku są: odoskrzelowe zapalenie płuc, gruźlica, sarkoidoza, nowotwory złośliwe. Do złośliwych patologii należą chłoniaki, które atakują nie tylko węzły chłonne śródpiersia, ale także inne obszary, przerzuty nowotworowe - nowotwory tkanek nabłonkowych. [13], [14], [15], [16], [17] Powiększanie węzłów chłonnych w raku płuc Rak płuca jest nowotworem złośliwym, w 95% przypadków rozwija się w nabłonkowych warstwach oskrzeli i oskrzelików. Rzadziej nowotwory atakują komórki opłucnej lub pomocniczą tkankę płucną. Ze wszystkich rodzajów nowotworów jest to najczęstsza przyczyna zgonu dla ludzi na całym świecie. Zdefiniuj 4 etapy raka w zależności od wielkości guza, jego rozprzestrzenienia się na sąsiednie tkanki i obecność przerzutów w węzłach chłonnych i innych narządach. W stadium 1 raka węzły chłonne nie są zaangażowane w proces patologiczny. Wzrost liczby węzłów chłonnych w raku płuca obserwuje się na etapie 2. Najpierw atakowane są oskrzela, w trzecim etapie połączone są boki śródpiersia, na 3b - oskrzelowo-płucna z przeciwnej strony, nadobojczykowe węzły chłonne. [18], [19], [20] Powiększenie węzłów chłonnych śródpiersia po odoskrzelowym zapaleniu płuc Odoskrzelowe zapalenie płuc jest ostrą chorobą zakaźną atakującą ściany oskrzelików. Często pojawia się po ostrej infekcji wirusowej dróg oddechowych, ale także jest chorobą pierwotną. Wzrost węzłów chłonnych po odoskrzelowym zapaleniu płuc następuje z powodu zajęcia układu limfatycznego i naczyniowego, w tym węzłów chłonnych śródpiersia, w procesie zapalnym. Co do zasady, przy tej chorobie są one umiarkowanie zwiększone. [21], [22], [23], [24] Czynniki ryzyka Czynnikami ryzyka powiększenia węzłów chłonnych śródpiersia są palenie tytoniu, długotrwałe narażenie na działanie chemikaliów, szkodliwe opary, zakurzone i zanieczyszczone powietrze oraz gazy. Przechodzenie prowadzi do zmniejszenia odporności i różnych infekcji wirusowych, które mogą być komplikowane przez zapalenie płuc. Nie wyklucza się dziedzicznego czynnika wystąpienia choroby, jak również długotrwałego narażenia na różne leki. [25] Patogeneza Węzły chłonne istnieją w celu filtracji różnych czynników zakaźnych z tkanek naszego organizmu, dlatego znajdują się w strategicznie ważnych miejscach ciała. W takich "pułapkach" aktywowane są białe krwinki, które walczą z infiltracją infekcji. Patogeneza choroby polega na zwiększonej proliferacji limfocytów - komórek ochronnych, które intensyfikują walkę z obcymi elementami, jeśli istniejące nie radzą sobie. W rezultacie węzły chłonne powiększają się i stają się gęstsze. [26], [27], [28], [29], [30], [31] Objawy powiększenie węzłów chłonnych śródpiersia Objawy powiększonych węzłów chłonnych śródpiersia mają wyraźnie wyrażony obraz kliniczny. Pierwsze oznaki manifestują się intensywnym i silnym bólem klatki piersiowej, czasami można je podać na ramię i szyję. Pojawia się chrypka głosu, kaszel, źrenice źrenic są rozszerzone, gałka oczna może spaść, jest hałas w uszach i bóle głowy. Być może obrzęk żył na szyi, przejście pokarmu jest trudne. Przewlekły przebieg choroby charakteryzuje się wzrostem temperatury, tachykardią, obrzękiem kończyn, osłabieniem, poceniem. [32], [33], [34] Gradacja W oparciu o czas przebiegu choroby wyróżnia się trzy etapy rozwoju choroby: ostry; przewlekłe; powtarzający się. Ten ostatni wiąże się z powtarzającym się ogniskiem choroby. [35] Powiększenie węzłów chłonnych w korzeniu płuca Powiększanie węzłów chłonnych w korzeniu płuca jest jedną z najczęstszych patologii tej części ciała. Hemilesion najczęściej spowodowane przez gruźliczego bronhoadenitom, przerzutów nowotworów i chłoniaki złośliwe, dwustronnej - sarkoidozy etapie 1, który jest znamienny przez tworzenie ziarniniaków w węzłach chłonnych. [36], [37], [38] Zwiększone węzły limfatyczne Jednym z powodów wzrostu wewnątrzkomorowych węzłów chłonnych w płucach, tak jak w ich korzeniach, jest gruźlica płuc. Tkanka limfatyczna rośnie, a węzeł chłonny również odpowiednio wzrasta. Następnie są oznaki określonego stanu zapalnego. Niewielki wzrost węzłów (do 1,5 cm) nazywa się zapaleniem oskrzelików. Zapalenie na obwodzie zmiany powoduje naciekowe zapalenie oskrzelików, zlokalizowane głównie po jednej stronie. Nawet z dwustronnym układem jest asymetryczny. Śmierć tkanek w postaci skrzepów jest typowa dla nowotworowego lub nowotworowego zapalenia oskrzeli. Inną przyczyną limfadenopatii płuc jest łagodna choroba - sarkoidoza, dla której charakterystyczne jest tworzenie ziarniaków nabłonka w węzłach chłonnych. Ta patologia dotyczy więcej kobiet w wieku 20-40 lat. Charakter tej choroby nie jest dzisiaj wystarczająco jasny, niektórzy naukowcy kojarzą ją z czynnikami zakaźnymi, inni z czynnikiem genetycznym. Wzrost węzłów chłonnych wewnątrz klatki piersiowej płuc może być również spowodowany urazem narządowym. Komplikacje i konsekwencje Ponieważ wzrost węzłów chłonnych śródpiersia jest najczęściej drugorzędny i rozwija się na tle wielu powyższych chorób, konsekwencje i powikłania zależą od podstawowej patologii. Powiększenie śródpiersiowych węzłów chłonnych może prowadzić do tętniczej zatorowości płucnej, sepsy. W każdym razie wczesne wykrycie problemu, nawet w przypadku złośliwych formacji, czyni je mniej zagrożonymi ludzkim życiem, tak jak w późnych stadiach choroby. [39], [40], [41], [42] Diagnostyka powiększenie węzłów chłonnych śródpiersia Rozpoznanie powiększenia węzłów chłonnych śródpiersia opiera się na anamnezie choroby, analizach, diagnostyce instrumentalnej i różnicowej, tk. Wizualne węzły chłonne wewnątrz klatki piersiowej nie są dostępne. [43], [44], [45], [46], [47], [48] Analizy Aby uzyskać laboratoryjne potwierdzenie spodziewanej diagnozy, ogólne i biochemiczne badanie krwi, przeprowadza się mikroprecypitację krwi (test na kiłę). Wykonuje się również biopsję węzła chłonnego. W przypadku nowotworów złośliwych, leukocytozy, zmniejszenia całkowitej liczby limfocytów, wzrostu wartości ESR, we krwi wykryto niedokrwistość. Przyjmowanie limfogranulomatozy lub białaczki powoduje przebicie szpiku kostnego. Podejrzewa się, że gruźlica, analiza plwociny. Sarkoidoza powoduje również zmiany w ogólnej analizie krwi i moczu, biochemiczne, w tym zmniejszenie poziomu erytrocytów, monocytów, limfocytów, eozynofilów i wzrost ESR. W przypadku tej choroby istnieją specyficzne testy: znaczny wzrost enzymu ACE we krwi żylnej lub wapnia w moczu potwierdza obecność patologii. [49], [50], [51], [52], [53], [54], [55], [56] Diagnostyka instrumentalna Oprócz radiologicznego badania śródpiersia, które charakteryzuje się dwuwymiarowym płaskim obrazem i nie jest w stanie podać pełnego obrazu wszystkich narządów, w tym z powodu braku kontrastu, istnieją inne metody diagnostyki instrumentalnej. Rentgen to nowoczesne i skuteczne badanie, które wyświetla bardziej dokładny trójwymiarowy obraz na ekranie. Pomaga wyjaśnić strukturę i zarysy zaciemnienia, jeśli jest to nowotwór - stopień jego wzrostu w śródpiersiu, stosunek do innych narządów. Informacyjne metody to również tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, ultrasonografia. Bronchoskopia to metoda za pomocą endoskopu umożliwiająca uzyskanie materiału do badań biologicznych w przypadku podejrzenia gruźlicy, w celu zbadania tchawicy i oskrzeli. Endoskopia służy do badania powiększonych węzłów chłonnych. Powiększenie węzłów chłonnych na zdjęciu rentgenowskim śródpiersia Jeśli nie ma patologicznego procesu w płucach, węzły chłonne nie są widoczne na obrazie. Powiększenie węzłów chłonnych w śródpiersiu rentgenowskich wygląda jak cień „patologicznej” i daje wyobrażenie o lokalizowaniu guzy, forma, kształt, mobilność, relacje z sąsiednimi organami. Powiększenie węzłów chłonnych może być wskazane przez zagęszczenie, powiększenie korzeni płuc w obrazie. Ten wzór jest typowy dla zapalenia oskrzeli, zapalenia płuc i płuc palaczy. Gruźlica piersiowej węzłów chłonnych jest ustalane przez badania rentgenowskie i kliniczny obraz w zależności od wielkości uszkodzenia, o czym świadczy cienia korzenia płuc, przedstawia kontur zewnętrzny i jego inne cechy charakterystyczne. Dla dokładniejszego badania anatomii śródpiersia uciekania się różnymi sposobami fluoroskopii przeciwieństwie - pnevmomediastinografii (poprzez wtrysk gazu przez nakłucie) angiokardiografii (jodu wykorzystywane) bronchography (różne środki kontrastowe), przełyku badanie z zastosowaniem bar. [57], [58], [59], [60], [61], [62] Co trzeba zbadać? Jak zbadać? Diagnostyka różnicowa Różnica zadanie diagnostyki patologii prawidłowe rozpoznanie pośród możliwych diagnozy: gruźlica, nowotwory, sarkoidoza, białaczkę limfatyczną, ziarnicę złośliwą, wirusowe zapalenie płuc i inne choroby, co prowadzi do wzrostu w węzłach chłonnych śródpiersia. Z kim się skontaktować? Leczenie powiększenie węzłów chłonnych śródpiersia Leczenie wzrostu węzłów chłonnych śródpiersia bezpośrednio zależy od rozpoznania. Zastanów się nad terapią najbardziej możliwych patologii. Tak więc leczenie sarkoidozy jest skuteczne przy pomocy inhalacji steroidowych. Leczenie gruźlicy trwa przez długi czas (do sześciu miesięcy) i jest prowadzone w szpitalu, po czym trwa do półtora roku w warunkach ambulatoryjnych. Terapia przeciw gruźlicy obejmuje kombinację 3-4 leków przeciw TB w połączeniu z immunomodulatorami, terapią metaboliczną, fizjoterapią. Różne nowotwory często wymagają operacji w połączeniu z chemioterapią i radioterapią. W przypadku chłoniaka śródpiersia i zaawansowanych stadiów nowotworów stosuje się wyłącznie leczenie zachowawcze. Leki W leczeniu sarkoidozy początkowo stosuje się prednizolon. Prednizolon jest syntetycznym analogiem hormonów kortyzon i hydrokortyzon. Jest lekiem przeciwzapalnym, antytoksycznym, antyalergicznym. Produkowany jest w tabletkach i ampułkach. Dawkę określa się indywidualnie, ale zwykle rozpoczyna się 20-30 mg na dobę w czasie zaostrzenia. W przewlekłym przebiegu - 5-10 mg. Mogą początkowo przepisać dożylnie (30-45 mg), a przy dodatniej dynamice przejść na zmniejszoną dawkę w tabletkach. Efekty uboczne są czasem wyrażane przez nadmierne owłosienie, otyłość, wykształcenie i perforację wrzodów. Prednizolon jest przeciwwskazany w ciąży, w starszym wieku, z nadciśnieniem tętniczym, wrzodziejącym uszkodzeniem przewodu pokarmowego. Do inhalacji stosuje się duże dawki flutykazonu, budezonidu. Jeśli patologia nie reaguje na leczenie, przepisuje się azatioprynę, crisanol, cyklosporynę. Azathioprine - odnosi się do leków, które korygują procesy odpornościowe. Forma wydania - tablety. Zaleca się, aby dzień wynosił 1-1,5 mg na kilogram wagi. Być może pojawienie się nudności, wymiotów, toksycznego zapalenia wątroby. Ma przeciwwskazanie w leukopenii. Leczenie skojarzone gruźlicy może obejmować następujące kombinacje leków: izoniazyd, pirazynamid, ryfampicynę lub izoniazyd, ryfampicynę, etamę butol. Podczas leczenia poza szpitalem zalecana jest kombinacja dwóch leków: izoniazydu z ethambutolem, etionamidu lub pirazynomidu. Isoniazyd - jest przepisywany w leczeniu wszystkich postaci i lokalizacji gruźlicy, zarówno u dorosłych, jak iu dzieci. Produkowane w tabletkach, proszkach, roztworach. Sposoby podawania są różne: doustne, domięśniowe, dożylne, jamiste, z inhalacją. Dawka dla każdego przypadku jest indywidualna, średnio 15 mg jednorazowo po posiłku 1-3 razy dziennie. Mogą występować działania niepożądane w postaci nudności, wymiotów, zawrotów głowy, lekowego zapalenia wątroby, zwiększenia gruczołów mlecznych u mężczyzn i krwawień u kobiet. Przeciwwskazane u pacjentów z padaczką, z podwyższonym ciśnieniem krwi, chorobą wątroby, IHD itp. Ryfampicyna jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania w łańcuchu aptecznym prezentowana jest w kapsułkach i ampułkach o porowatej masie. Kapsułki są pite na pusty żołądek pół godziny przed posiłkiem, dożylnie kroplówki tylko przez dorosłych, używając sterylnej wody i glukozy do przygotowania roztworu. Dla dorosłych dzienna dawka wynosi 0,45 g, dla dzieci 10 mg / kg. Przebieg leczenia jest miesiąc i jest pod ścisłym nadzorem lekarzy, tk. Mogą to być reakcje alergiczne, obniżenie ciśnienia krwi, niestrawność, problemy z wątrobą i nerkami. Nie jest przepisywany kobietom w ciąży, dzieciom poniżej 3 lat, o zwiększonej wrażliwości na lek. Witaminy Wzrost w węzłach chłonnych śródpiersia, bez względu na powód, to nie było spowodowane wymogami zrównoważonej diety, bogate w witaminy i minerały. Lista przydatnych produktów jest bardzo duży, w tym chude mięso, warzywa (cukinia, marchew, papryka szparagi, seler, kapusta, ogórek, bakłażan, cebula, czosnek, dzwon), różne świeże i suszone owoce, orzechy, kasza zbożowa, twaróg, jogurt, świeże soki i inne produkty. Zwiększenie odporności pomoże infuzji z wiesiołka, wątroby, masła, cytrusów. Sarkoidoza jest ograniczenie przyjmowania wapnia, ale witaminy E, D, C, kwasy tłuszczowe omega-3 podstawowych ciała pacjenta. Leczenie fizjoterapeutyczne Nie stosuje się leczenia fizjoterapeutycznego w nowotworowym charakterze powiększania węzłów chłonnych śródpiersia. W przypadku pacjentów z sarkoidozą skuteczna jest terapia KWCZ na obszarze grasicy. Gruźlica płuc jest leczona za pomocą lasera, ultradźwięków, induktotermii. Te metody zwiększają krążenie krwi w płucach, zwiększając tym samym działanie leków przeciwgruźliczych. Przeciwwskazane w ostrej chorobie, krwioplucie, procesy nowotworowe. Alternatywne leczenie W recepturach alternatywnego leczenia różnych chorób płuc używamy ziół, produktów pszczelich, tłuszczów zwierzęcych i roślinnych, orzechów itp. Oto niektóre z nich: Wymieszać smalec wewnętrzny (200 g), masło (50 g), miód (łyżka stołowa), kakao (50 g), żółtka jaj (4 szt.), śmietanę (300 g). Powstałą masę ubijano w blenderze i gotowano do stanu gęstej śmietany. Pić w schłodzonej formie 1 łyżkę stołową 3 razy dziennie; 2 łyżki. łyżki lycopodium i paczkę zmiękczonego oleju dodaje się do pół litra miodu, dokładnie wymieszaj. Pić kilka razy dziennie na łyżce stołowej; sok z buraków, aloes, miód, wino "Cahors" (100 g każdy), łyżka tłuszczu wieprzowego wymieszać i nalegać 2 tygodnie, dzienna porcja 40-50 g dziennie; w temperaturze skuteczne są okłady z tartego chrzanu i mielenia z octem; wdychanie, za pomocą igieł sosnowych i oleju eukaliptusowego. [63], [64], [65], [66], [67], [68] Leczenie ziołowe W przyrodzie istnieje wiele ziół, które mogą pomóc w połączeniu z leczeniem uzależnienia od narkotyków. Jeżeli wzrost węzłów chłonnych śródpiersia jest związana z chorobami zakaźnymi, zapalenie płuc, gruźlica, sarkoidoza, że jest bezpieczny w użyciu herbat i buliony wapnem, jagody i kwiaty bzu, macica i-macocha, lukrecji, babki, szałwii, glistnika, pokrzywy, nagietka. Sieć aptek sprzedać zbiory specjalne zioła, które są rozliczane wszystkie komponenty potrzebne do zwalczania ognisk patologicznych. Homeopatia Homeopatia często jest leczona, gdy różne inne metody zostały już przetestowane, ale rezultatu nie osiągnięto. Leczenie homeopatyczne na raka wykorzystuje otwarte w różnym czasie przez różnych naukowców substancje biologicznie czynne mające na celu stymulowanie odporności organizmu i aktywację mechanizmów przeciwnowotworowych. Jeśli wszystkie znane metody leczenia zostały wyczerpane, ale efekt nie został osiągnięty, uciekają się do autonosodu - homeopatycznej autoszczepionki, wytwarzanej przy użyciu bardzo małych dawek toksyn i trucizn. Takie preparaty są indywidualne i są wytwarzane z krwi, moczu lub śliny pacjenta na bazie roztworu alkoholu. W leczeniu gruźlicy również stosować środki homeopatyczne. W zależności od objawów przepisywany jest ten lub inny lek. Tak więc, z przedłużoną plwociną, fosfor jest przepisywany w różnych rozcieńczeniach (w 6, 12, 30); duszność - adonis vernalis, apocinum, digitalis; hemoptysis - millefolium, acetylum ferrum, oczar wirginijski; gorączka - akonit, belladona, żelmeumium, ferrum phosphoricum; kaszel - fosfor sodu, sodu siarczek. Apocinum - wykonane z korzenia czerwonego kutra, stosowane w rozcieńczeniach 3, 6, 12, 30. Skutki uboczne i przeciwwskazania nie są opisane. Millefolium jest lekiem przeciwzapalnym i venotonizing w kropelki. Zaleca się przed posiłkami przyjmowanie 10-15 kropli trzy razy dziennie. Nie wykryto żadnych zdarzeń niepożądanych. Aconit - ma łączny efekt, zmniejsza wydzielanie plwociny w oskrzelach, obniża temperaturę, ma właściwości antyseptyczne, przeciwzapalne, znieczulające. Zjedz pół godziny przed posiłkiem lub godzinę później. W okresie zaostrzenia umieścić pod językiem 8 granulek 5 razy dziennie, stopniowo zmniejszając do trzech technik. Po 2 tygodniach zmniejsz częstotliwość przyjmowania do 2 razy, kontynuuj przez kolejne dwa tygodnie. Mogą występować objawy alergiczne, ale zaprzestanie leczenia nie jest tego warte. Przeciwwskazane u kobiet w ciąży, hipotensyjnych, nadwrażliwych. Witch hazel - do leczenia płuc stosuje się w granulkach, dawkę określa indywidualnie homeopata. W przypadku kobiet w ciąży konieczne jest skonsultowanie się z ginekologiem. Leczenie chirurgiczne Leczenie chirurgiczne stosuje się w przypadku nowotworów i torbieli śródpiersia i konieczne jest, aby zrobić to tak szybko, jak to możliwe. W przypadku nowotworów złośliwych podejście jest indywidualne, ponieważ Na ostatnim etapie radykalna metoda nie ma sensu. Wskazaniami do interwencji chirurgicznej z gruźlicą jest brak pozytywnej dynamiki przez 1,5-2 lata. Sarkoidoza rzadko wymaga interwencji chirurgicznej, może zaistnieć taka potrzeba, aby uratować życie człowieka w różnych komplikacjach. Zapobieganie Najlepszą profilaktyką jest zdrowy styl życia, ćwiczenia, odżywianie - wszystko to wzmacnia system odpornościowy, sprawia, że organizm jest mniej podatny na różne infekcje. Konieczne jest również unikanie czynników, które powodują choroby narządów śródpiersia: praca lub życie w miejscach zanieczyszczenia powietrza, kontakty z pacjentami, hipotermia, stres. [69], [70], [71], [72], [73], [74], [75], [76] Prognoza Prognozy dotyczące rozwoju patologii są różne dla różnych chorób. Sarkoidoza nie stanowi bezpośredniego zagrożenia życia, ale jej powikłania mogą być bardzo niebezpieczne. Terminowe i pełne leczenie gruźlicy ma korzystną dynamikę, a zaniedbanie prowadzi do śmierci. Nowotwory złośliwe wykryte we wczesnych stadiach choroby z powodzeniem są eliminowane chirurgicznie, a na późniejszych etapach mają niekorzystne rokowanie. [77], [78], [79], [80], [81] Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors.

Powiększone węzły chłonne Problem widocznych lub stwierdzanych w badaniu lekarskim węzłów chłonnych na szyi czy pod pachą zdarza się często. Najczęściej przyczyna powiększenia węzłów chłonnych jest przemijająca i łagodna, jednak w każdym wypadku wskazana jest staranna ocena danych z wywiadu i badanie pacjenta w celu wykluczenia rzadkich lub poważnych przyczyn limfadenopatii.

W praktyce medycznej znane są następujące sposoby rozprzestrzeniania się nowotworów złośliwych: limfogenny; hematogenny; limfatyczne charakteryzują się penetracją komórek nowotworowych do naczynia limfatycznego, a następnie przepływem limfy do pobliskich lub odległych węzłów chłonnych. Limfogenicznie, nowotwory nabłonkowe są bardziej powszechne (np. Czerniak). Procesy nowotworowe w narządach wewnętrznych: żołądek, okrężnica, krtań, macica - są zatem w stanie tworzyć przerzuty w węzłach chłonnych. Ścieżka hematogenna to rozprzestrzenianie się procesów nowotworowych za pomocą przepływu krwi od chorego na zdrowe. Co więcej, szlak limfogenny prowadzi do przerzutów regionalnych (w pobliżu do dotkniętego narządu), a krwiotwórcze sprzyja rozprzestrzenianiu się dotkniętych komórek na odległe narządy. Przerzuty w komórkach chłonnych są dobrze przebadane, co pozwala rozpoznać większość guzów na etapie inicjacji i zapewnić opiekę medyczną na czas. W okolicy szyi węzły chłonne tworzą kolektor, gromadząc limfę pochodzącą z narządów głowy, mostka, kończyn górnych, a także z otrzewnej, tułowia i nóg. Lekarze ustalili regularność między sposobem przerzutu a przebiegiem kanału limfatycznego. W związku z tym przerzuty w węzłach chłonnych zlokalizowanych na poziomie brody i pod szczęką ujawniają się w procesach nowotworowych wargi dolnej, przedniej części języka i jamy ustnej, górnej szczęce. Przerzuty nowotwory tylne wypustkowych odcinków, dna jamy ustnej, tarczycy, gardła i krtani obszarów rozproszonych w węzłach chłonnych w strefie szyjki, to znaczy w obszar wiązki senność naczyniową. Przerzuty w węzłach chłonnych obszaru powyżej obojczyka (poza mięśniem mostkowo-obojczykowo-sutkowym) często rozwijają się w raku piersi lub płuc. Nowotwory złośliwe w regionie otrzewnej powodują przerzuty do węzłów chłonnych powyżej obojczyka (w mięśniu mostkowo-obojczykowym). Węzły chłonne pachwin zawierają przerzuty w raku kończyn dolnych, strefach kości krzyżowej i pośladków, a także zewnętrznych narządach płciowych. Przez przerzuty rozumie się drugorzędowe patologiczne uszkodzenie komórek, które rośnie w tkankach ludzkiego ciała z ogniska pierwotnej choroby. Funkcja układu limfatycznego - utrzymanie procesów metabolicznych, a także oczyszczanie (filtrowanie) na poziomie komórkowym, jako dodatek do układu sercowo-naczyniowego. Węzły chłonne są pogrupowane zgodnie z lokalizacją w ciele człowieka i służą do produkcji limfocytów - komórek odpornościowych, które zwalczają szkodliwe obce mikroorganizmy, które dostają się do organizmu. Przyczyny, które wpływają na rozwój przerzutów: czynnik wieku (przerzuty pojawiają się częściej w starszym wieku); rozwój współistniejących chorób (przewlekłe, osłabiające obronę organizmu); wielkość i umiejscowienie początkowego ogniska nowotworu złośliwego (obecność dużego guza zwiększa możliwość pojawienia się przerzutów); rozprzestrzenianie się komórek nowotworowych (rozprzestrzenianie się złośliwych formacji w ścianie narządowej jest najbardziej niebezpieczne i często powoduje przerzuty, niż nowotwory wyrastające w świetle narządu).[1], [2], [3], [4] Objawy przerzutów w węzłach chłonnych Międzynarodowa klasyfikacja złośliwych guzów określa przerzuty w węzłach chłonnych literą łacińską N. Stopień zaawansowania choroby określa liczba przerzutów, a nie wielkość dotkniętej tkanki. N-0 wskazuje na brak przerzutów, N-1 wskazuje na pojedyncze przerzuty w węzłach sąsiadujących z nowotworem, N-2 - dużą liczbę przerzutów regionalnych węzłów chłonnych. Oznaczenie N-3 oznacza równoczesne uszkodzenie bliskich i odległych węzłów chłonnych, co jest nieodłącznym elementem czwartego etapu procesu nowotworowego. Pierwotne objawy przerzutów w węzłach chłonnych - znaczny wzrost wielkości, który jest określony przez badanie wizualne i badanie dotykowe. Najczęściej różnicują zmiany w węzłach chłonnych szyjnych, nadobojczykowych, pachowych i pachwinowych, które mają miękką sprężystą strukturę i są bezbolesne. Wzrostowi wielkości węzłów chłonnych często towarzyszy utrata masy ciała, a stan pacjenta charakteryzuje się ogólną słabością, niedokrwistością. Do znaków ostrzegawczych zalicza się temperaturę, częste przeziębienia, nerwice, powiększenie wątroby, migrenę, zaczerwienienie skóry. Pojawienie się przerzutów wskazuje na progresję nowotworu złośliwego. Jeśli niezależnie wykryjesz węzłów chłonnych (powiększenie węzłów chłonnych), powinieneś skonsultować się ze specjalistą bez samoleczenia. Ważne jest, aby pamiętać, że często przerzuty w węzłach chłonnych są rozpoznawane wcześniej niż źródło problemu - nowotwór złośliwy. Przerzuty w węzłach chłonnych szyi Nowotwory regionu szyi są połączone w małą, ale dość zróżnicowaną grupę objawów klinicznych. Obserwuje się obecność nowotworów zarówno w narządzie (krtani, gardle, przełyku, tarczycy, itp.), Jak iw tkankach miękkich szyi nie należących do narządu. Na szyjce znajduje się główny kolektor chłonnego i tworzenie przerzutów w węzłach powstałych w wyniku jego destrukcji chłonno tkanek w wyniku choroby Hodgkina, gematosarkomy, mięsaka limfatycznego, przerzuty nowotworów złośliwych (przerzuty Virchow). Przerzuty w węzłach chłonnych szyi prowadzą do zmiany kształtu, wielkości, struktury i echogeniczności węzłów. Limfogranulomatoza częściej (60% przypadków) występuje z przerzutami do węzłów szyi. W tym przypadku można zaobserwować nieprawidłowe procesy w pachowych, pachwinowych, śródpiersia, a także węzłach chłonnych strefy zaotrzewnowej. Zdarzają się przypadki równoczesnego uszkodzenia tarczycy i węzłów chłonnych szyi, która jest klinicznie podobna do nowotworu tarczycy z przerzutami w węzłach szyjnych. Limfogranulomatoza jest bardziej prawdopodobna u pacjentów w wieku 20-30 lat lub powyżej 60 lat (częściej mężczyzn). Głównym objawem choroby jest wzrost węzła chłonnego lub grupy węzłów o elastycznej konsystencji. Ponadto, odnotowuje się splatanie węzłów chłonnych o różnej gęstości i wielkości w pojedynczy konglomerat. Pacjenci skarżą się: ogólne osłabienie, pocenie się, swędzenie skóry, temperatura i brak apetytu. Obraz kliniczny różni się w zależności od indywidualnego przebiegu i stadium choroby, dlatego opisana symptomatologia może być zamazana lub całkowicie nieobecna. Często przerzuty w węzłach chłonnych są wykrywane z mięsakiem limfatycznym. Węzły są powiększone i mają gęstą strukturę, a tempo wewnętrznych zmian dotkniętego konglomeratem może spowodować kompresję sąsiadujących narządów w ciągu kilku tygodni. Podczas badania pacjent może wykryć wzrost węzłów pachwinowych i pachowych. Wraz z nowotworów głowy i szyi (języka procesów nowotworowych, gruczołów ślinowych, tarczycy, krtani) przerzuty w węzłach chłonnych szyi wykrytego w raku sutka, płuc lub narządów jamy brzusznej, co wskazuje czwartego etapu choroby. Około 30% przypadków pierwotnych procesów nowotworowych pozostaje nierozróżnialnych. Rozpoznanie za pomocą znieczulenia służy do badania pacjenta pod kątem występowania nowotworowych formacji szyi. Rak gruczołu tarczowego może przybrać postać utajoną, objawiając się jedynie przerzutami w węzłach chłonnych szyjnych. Metoda palpacji i USG nie zawsze ujawnia gęste nowotwory, dlatego biopsja nakłuć jest szeroko stosowana. Przerzuty do węzłów chłonnych szyjnych Klęska węzłów chłonnych szyjnych - przerzuty w węzłach chłonnych szyjnych charakteryzuje się wspólnymi objawami: znaczny wzrost węzłów; zmiana kształtu (kontury nierówne, rozmyte); Anechogenous los jest odnotowany. Badanie ultrasonograficzne ujawnia naruszenie proporcji wymiarów poprzecznych i podłużnych węzła lub różnicę (mniejszą niż 1,5) między osią długą i krótką. Innymi słowy, jeśli węzeł chłonny nabierze kształtu zaokrąglonego, wówczas prawdopodobieństwo jego zniszczenia jest wysokie. Procesy nowotworowe w węzłach chłonnych zwiększają zawartość płynu w nich. Skan ultradźwiękowy pokazuje rozmycie konturu strony. Kapsuła węzła chłonnego jest nadal rozpoznawana we wczesnym stadium choroby. W miarę wzrostu złośliwych komórek, kontury są usuwane, guz wyrasta w pobliskie tkanki, a także można połączyć kilka chorych węzłów chłonnych w jeden konglomerat. Przerzuty do węzłów chłonnych szyjki macicy powstają z chłoniaków, raka płuc, przewodu pokarmowego, prostaty lub raka sutka. Najczęściej, gdy wykrywane są przerzuty w węzłach chłonnych szyi, lokalizacja guza pierwotnego jest górną częścią układu oddechowego lub trawiennego. Powiększenie węzłów chłonnych regionu szyi występuje z następującymi chorobami onkologicznymi: procesy nowotworowe krtani, języka, błony śluzowej jamy ustnej; porażka tarczycy; limfogranulomatoza (chłoniak Hodgkina). Diagnozę przeprowadza się przez pobranie lub wycięcie biopsji. Metody leczenia to napromienianie i chirurgiczne usunięcie zajętego węzła. Przerzuty w węzłach chłonnych w pachwinie Węzły chłonne w strefie pachwinowej podtrzymują i niszczą patogenne mikroorganizmy, które przenikają do układu limfatycznego z narządów miednicy (częściej sfera narządów płciowych) i kończyn dolnych. W węzłach pachwinowych same mogą tworzyć pierwotne złośliwe nowotwory lub chłoniaki. Węzły chłonne są podzielone na głębokie i powierzchowne. Te ostatnie znajdują się w obszarze tak zwanego "trójkąta udowego" i na powierzchni szerokiej powięzi uda, ich liczba waha się od czterech do dwudziestu sztuk. Węzły pachwinowe komunikują się z tkankami kończyn dolnych, strefą krocza, przednią ścianą otrzewnej poniżej pępka. Liczba głębokich węzłów chłonnych w pachwinie wynosi od jednego do siedmiu. Ich lokalizacja znajduje się pod powierzchnią płyty szerokiej powięzi uda. Węzły te są powiązane z naczyniami limfatycznymi położonymi na powierzchni obszaru pachwinowego i głęboko w obrębie kości udowej. Bezbolesny objaw z charakterystycznym powiększeniem węzłów może wskazywać na przerzuty w węzłach chłonnych w pachwinie. Wzrost węzłów chłonnych pachwinowych występuje w następujących chorobach onkologicznych: lędźwiowy czerniak lub rak skóry kończyn dolnych; nowotwór złośliwy w odbytnicy; rak okolicy narządów płciowych; limfogranulomatoza (chłoniak Hodgkina). Przypadki węzłów pachwinowych wymagają dokładnego zbadania stanu skóry nóg, a także narządów zlokalizowanych w miednicy małej i jamy otrzewnej. Zastosuj cel diagnostyczny: tomografię komputerową (CT), kolonoskopię, cystoskopię, histeroskopię, FEGDS. Przerzuty w pachwinowych węzłach chłonnych Węzły chłonne strefy pachwinowej pozwalają limfie pochodzić z narządów płciowych, dna odbytnicy i ściany brzucha, kończyn dolnych. W miejscu węzły są podzielone na powierzchowne i głębokie. Nowotwory nóg, strefa sacro-połogowa, zewnętrzne narządy płciowe tworzą przerzuty w pachwinowych węzłach chłonnych. Węzły chłonne mają postać zaokrąglonych pieczęci w obszarze fałd pachwinowych. Węzły są ściśle spawane z pobliskimi tkankami i są nieaktywne, co obserwuje się, próbując je przesunąć. Rodzaje raka, które powodują wzrost węzłów chłonnych w pachwinie: czerniak lub rak skóry nóg (strefa lędźwiowa); onkologia odbytnicy; złośliwe formacje narządów płciowych; Chłoniak Hodgkina (limfogranulomatoza). Początkowy rozwój limfogranulomatozy z uszkodzeń węzłów chłonnych w pachwinie jest dość rzadki (10%). Choroba charakteryzuje się utratą masy ciała, nieuzasadnionym wzrostem temperatury, nadmiernym poceniem się w nocy. Podczas badania lekarz bada najpierw węzły chłonne, a następnie w poprzek fałdu pachwiny, stosując ruchy koliste ślizgowe i przechodzi w strefę szerokiej powięzi uda. Przerzuty w zaotrzewnowych węzłach chłonnych Przestrzeń zaotrzewnowa to strefa brzuszna za ścianą otrzewnej, ograniczona przez otrzewną, mięśnie grzbietu, kość krzyżową, przeponę i boczne ściany brzucha. Układ limfatyczny przestrzeni zaotrzewnowej obejmuje regionalne węzły chłonne, naczynia i duże limfocyty, z których pochodzi przewód limfatyczny. Lokalizację nowotworów złośliwych otrzewnej strefy z następujących objawów: wzrost temperatury, skurcze zespół bólu brzucha (pojawia napadowe), zaburzenie stolca biegunka (mniej zaparć). Przerzuty w węzłach chłonnych zaotrzewnowych obserwuje się w procesach nowotworów germinogennych w jądrze, nerkach, raku przewodu żołądkowo-jelitowego. Wzrost węzłów chłonnych zaotrzewnowych prowadzi do ciężkiego bólu pleców spowodowanego uciskiem korzeni nerwowych, czasami obejmującym mięsień lędźwiowy. Objawy żołądkowo-jelitowe są częste, obserwuje się gwałtowny spadek masy ciała. Ocena stanu węzłów chłonnych i narządów przestrzeni zaotrzewnowej odbywa się za pomocą ultrasonografii, komputerowego i rezonansu magnetycznego. Skanowanie ultrasonograficzne pokazuje węzły z przerzutami, okrągłe lub podłużne, charakteryzujące się wyraźnymi konturami i jednolitością struktury. Za pomocą CT, przerzuty w węzłach chłonnych określa się za pomocą zaokrąglonego kształtu, struktury tkanki miękkiej. Zaatakowane węzły chłonne przestrzeni pozaotrzewnowej mają jednolitą strukturę i gęstość, a także wyraźne kontury mogą łączyć się w duże konglomeraty. W przypadku, gdy macierz węzłów chłonnych obejmuje kręgosłup, aortę w otrzewnej i dolną żyłę główną, do lepszego rozpoznawania procesów nowotworowych stosuje się kontrast dożylny. Przerzuty do węzłów chłonnych para-aortalnych Lokalizacja paraaortycznych węzłów chłonnych jest przednią częścią odcinka lędźwiowego wzdłuż aorty. Przerzuty w węzłach chłonnych para-aortalnych obserwuje się u pacjentów z rakiem okolicy narządów płciowych, nerek i nadnerczy oraz części przewodu żołądkowo-jelitowego. Na przykład w 40% przypadków złośliwych nowotworów żołądka wykrywane są dotknięte węzły chłonne parortaliczne. Procesy guza z przerzutami w węzłach chłonnych para-aorty są określane jako trzeci lub czwarty etap choroby. Ponadto częstość zmian w węzłach para-aortalnych trzeciego stopnia onkologii osiąga 41%, a czwarty stopień - 67%. Należy zauważyć, że na przykład przerzuty w węzłach chłonnych para-aortalnych raka jajnika wykazują oporność na chemioterapię. Rozwój raka trzustki ma stadia limfogennego przerzutu: pierwszy etap - przerzuty docierają do głowy trzustki; drugi etap - dotyczy węzłów chłonnych retropilorycznych i wątrobowych; etap trzeci - przenikanie przerzutów do celiakii i górnych węzłów krezkowych; Czwarty etap to przerzuty w węzłach chłonnych para-aortalnych. Lekarze zauważają, że złośliwy guz trzustki charakteryzuje się agresywnym przebiegiem i złym rokowaniem. Przypadki zgonu z powodu raka trzustki zajmują 4-5 miejsce wśród wszystkich chorób onkologicznych. Wysoka śmiertelność jest związana z nawrotem procesów nowotworowych w okresie pooperacyjnym (mutacje K-ras w para-aortalnych węzłach chłonnych). Przerzuty w węzłach chłonnych jamy brzusznej Duża liczba węzłów chłonnych znajduje się w jamie brzusznej, co stanowi barierę dla infekcji i komórek nowotworowych. Limfocyty otrzewnej dzielą się na warstwę ciemieniową (skoncentrowaną w strefie lędźwiowej) i ścianę wewnętrzną (w rzędach). Pokonanie węzłów chłonnych w otrzewnej jest wynikiem choroby limfoproliferacyjnej (guz pierwotny powstaje w samym węźle chłonnym) lub w następstwie przerzutów. Limfogranulomatoza i mięsak limfatyczny są związane z chorobami limfoproliferacyjnymi, powodującymi zagęszczenie i wzrost wielkości węzła bez zespołu bólowego. Przerzuty w węzłach chłonnych jamy brzusznej są wykrywane w wielu chorobach nowotworowych, gdy komórki guza wchodzą do węzłów chłonnych z zajętego narządu z przepływem limfatycznym. Tak złośliwe nowotwory otrzewnej (na przykład żołądka) i małej miednicy (na przykład jajnika) powodują powstawanie przerzutów w węzłach chłonnych otrzewnej. Za główne kryterium potwierdzające obecność przerzutów w węzłach chłonnych uważa się zwiększenie rozmiaru węzła (do 10 cm lub więcej). Aby pomóc w podjęciu badań CT i MRI jamy otrzewnowej w celu uzyskania wizualizacji struktur anatomicznych. Przerzuty czerniaka w węzłach chłonnych Czerniak jest rzadkim nowotworem złośliwym, który jest częściej dotknięty przez mieszkańców południowych regionów. Należy zauważyć, że w 70% przypadków czerniak tworzy się w miejscu istniejącego znamię pigmentu lub znamię. Rozwój czerniaka występuje w dwóch fazach: poziomy - proliferacja w warstwie nabłonka (trwająca od 7 do 20 lat); pionowe - wzrost warstw naskórka i późniejsza inwazja błony podstawnej w skórze właściwej i podskórnej tkance tłuszczowej. Etap pionowy charakteryzuje się szybkością i zdolnością do przerzutów. Przerzuty czerniaka w węzłach chłonnych wynikają przede wszystkim z biologicznych cech guza. Przerzuty w drodze limfogennej występują w skórze, regionalne węzły chłonne. Dotknięte węzły chłonne stają się gęstsze pod względem konsystencji i wzrostu. Metody diagnostyczne obejmują biopsję aspiracyjną edukacji, biopsję chirurgiczną węzłów chłonnych, radiografię, CT i MRI całego organizmu. Usunięcie przerzutów czerniaka w węzłach chłonnych przeprowadza się przez całkowite wycięcie regionalnego limfocytu lub usunięcie pobliskich węzłów chłonnych (jeśli diagnoza jest wykonana na podstawie biopsji). Przerzuty do nadobojczykowych węzłów chłonnych Przerzuty w nadobojczykowych węzłach chłonnych występują, gdy: niezróżnicowany rak (pierwotny nowotwór znajduje się w szyi lub regionie głowy); procesy nowotworowe w płucach; rak przewodu pokarmowego. Wykrywanie guzków Virchova (Troyes) w lewym obszarze nadobojczykowym wskazuje na obecność złośliwego nowotworu jamy brzusznej. Porażka węzłów nadobojczykowych prawej strony pozwala podejrzewać raka płuc lub gruczoł krokowy. Przerzuty do węzłów chłonnych w trójkącie podobojczykowym mogą wskazywać na raka płuc lub raka piersi. Jeden z najczęstszych nowotworów - rak żołądka jest diagnozowany poprzez ujawnienie "przerzutów do Virchowa" (częściej w lewym nadobojczykowym węzłach chłonnych). Złośliwe komórki rakowe jajników czasami przenikać chłonnych otwór i lędźwiowego węzły chłonne, co powoduje lymphogenous przerzutów powyżej membrany - nadobojczykowej przerzutów do węzłów chłonnych. Wzrost węzłów nadobojczykowych jest alarmującym objawem, najczęściej oznaczającym procesy nowotworowe w okolicy mostka lub brzucha. W 90% ta symptomatologia występuje u pacjentów w wieku powyżej 40 lat, a młodsze przypadki stanowią 25% przypadków. Klęska węzłów chłonnych po prawej stronie odpowiada guzowi śródpiersia, płuc, przełyku. Wzrost wielkości guzków po lewej stronie w strefie nadobojczykowej wskazuje na raka jajników, jąder, prostaty, pęcherza moczowego, nerek, żołądka, trzustki. Przerzuty w węzłach chłonnych śródpiersia Śródpiersie - podział klatki piersiowej, co ogranicza przodzie mostka nadmorskie chrząstki i pozagrudinnaya powięzi, tylny - z przedniej części kręgosłupa piersiowego, szyjki macicy żeber prespinal powięzi z każdej strony - arkuszy śródpiersia opłucnej. Obszar śródpiersia od dołu jest wskazywany przez przeponę, a od góry przez warunkową linię poziomą. W strefie śródpiersia dochodzi do limfoprollingu piersiowego, węzłów chłonnych klatki piersiowej i węzłów chłonnych śródpiersia. Ponadto przerzuty raka płuc śródpiersiowe węzły chłonne stanowią procesy nowotworowe tarczycy i przełyk hypernephroma nerki, rak jąder (nasieniak), pigment czarny nowotwór (rak), raka macicy (horionepitelioma) i innych nowotworów. Klęska śródpiersia węzłów chłonnych na trzecim miejscu w rozwoju nowotworu po chorobie i limfatycznego Hodgkina. Komórki nowotworowe obejmują wszystkie grupy węzłów chłonnych śródpiersia, najczęściej porażone są potworem i bifurkacją. Pierwotne małe guzy często powodują rozległe przerzuty do śródpierścieniowych węzłów chłonnych. Wyraźnym przykładem tego przerzutu jest rak płuca w postaci śródpiersia. Obraz kliniczny opisany przez obrzęk tkanek miękkich szyi i głowy, obrzęk i uwikłania przed żył klatki piersiowej ( „Głowa Meduzy”), nie ma zaburzenia połykania, chrypka, oddychania typu pianie. Prześwietlenie w większości przypadków ujawnia przewagę przerzutów w tylnym śródpiersiu. W raku piersi akumulacja dotkniętych węzłów chłonnych jest zlokalizowana w przedniej części śródpiersia. W metodzie udoskonalania stosuje się mammariografię (badanie kontrastowe żył gruczołów mlecznych). Przerwanie łożyska żylnego, ściskanie, obecność defektów brzegowych służą jako dowód obecności przerzutów, które wymagają usunięcia lub leczenia przez napromieniowanie.

węzły chłonne na brzuchu zdjęcia